Σήμερα...

... είμαι στο λεωφορείο που ανεβαίνει τη Συγγρού. Κατευθυνόμαστε προς Σύνταγμα και όσο πλησιάζουμε στο Φιξ τόσο πιο αδιάβατος γίνεται ο δρόμος. Δύο νέοι, όχι πάνω από εικοσιπέντε ετών, κάθονται στο πίσω κάθισμα από μένα, αποκαλώντας ο ένας τον άλλο με το ίδιο, σύνηθες πλέον, όνομα και σιχτιρίζουν την κατάσταση!

Αναρωτιούνται πόσο ακόμη θα αργήσουν, τι κίνηση είναι αυτή, άκουσαν πως ήταν άδεια η Συγγρού μα τώρα, κοίτα τι χαμός γίνεται, κάτι θα' γινε δεν μπορεί... κοίτα ρε, είμαστε ακίνητοι... Φυσικά κάθε πρόταση είχε και την προσφώνηση του κοινού τους ονόματος κι όχι μόνο!

Στην αντίθετη κατεύθυνση κατέβαιναν τα αυτοκίνητα με καλύτερες προϋποθέσεις από τις δικές μας. Στην ακινησία την δική  μας εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να δω καλύτερα τις αφίσες στα μεγάλα αυτοκίνητα που ήταν δίπλα μας. Και για να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι καθόλου τι διαφήμιζαν! Θυμάμαι όμως, πως το μπικίνι της κοπέλας, που κάτι ήθελε να με πείσει να αγοράσω, εκτός του ότι ήταν μικρό ήταν η ίδια στημένη με τόσο "ανοιχτό" τρόπο ώστε να μπορώ να δω ως και τα πιο απόκρυφα της σημεία... Την κοίταζα αμήχανα και αναρωτιόμουν σε τι διέφερε από τις κοπέλες στα μαγαζιά της Συγγρού που προσφέρουν υπηρεσίες...

Αποφάσισα να ακούσω μουσική στο ραδιόφωνο του κινητού μου, μιας και η καθυστέρηση έφερνε εκνευρισμό στους νέους και το κοινό τους όνομα λεγόταν όλο και πιο συχνά. Έτυχε να πέσω πάλι σε διαφημίσεις που αυτή τη φορά είχαν να κάνουν με το πόσο γρήγορα μας εξυπηρετεί η συγκεκριμένη υπηρεσία τονίζοντας  το πόσο σημαντικό στη ζωή μας είναι η ταχύτητα!

Εκείνη τη στιγμή ένα ασθενοφόρο προσπαθεί να περάσει κι η σειρήνα του χαλάει τον κόσμο. Αυτόματα σκέφτομαι πως για τον ασθενή που βρίσκεται μέσα σίγουρα η ταχύτητα έχει να κάνει με τη ζωή του!

Όμως εμείς, ο πλανήτης ολόκληρος, γιατί θα πρέπει να κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα; Ο τρόπος που προβάλλεται συνεχώς,  είναι ανθρώπων που νομίζουν πως μπορούν να ελέγχουν τα πάντα, μοναδικοί κυρίαρχοι, μα πως γίνεται αυτό;, άρα έξυπνοι που τρέχουν να προλάβουν  ξεχνώντας να ζήσουν! Μια τεράστια διαστολή σε ένα μοναχικό σύμπαν που περιστρέφεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα!  Γιατί προσπαθούμε να είμαστε ένα σώμα άγχους και διαστροφής; Διώξαμε την ομορφιά από τις καθημερινές εκδηλώσεις μας, κάναμε φτηνή τη ζωή μας. 

Θα διαφωνήσω ριζικά ως προς τον τρόπο ζωής που διαφημίζεται ως ο καλύτερος! Δεν είμαι αντικείμενο σεξιστικό και δεν θέλω να βιάζω την ζωή μου! Η ειρήνη στην ψυχή μου δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό το σύγχρονο και "το τάχα μου" προχωρημένο. Η τεχνολογία μας μιλάει για ταχύτητα και αυτό μπορώ να το καταλάβω, γιατί η ταχύτητα έχει να κάνει με τα εργαλεία που χρησιμοποιώ κι όχι με εμένα που μου ζητιέται να κατεβάσω την ποιότητα της ζωής μου σε μηχανοκίνητες κινήσεις που μόνο ρομπότ θυμίζουν.

Χρόνια τώρα μας προβάλουν, κι όχι μόνο οι διαφημίσεις, μια ποιότητα ζωής που μόνο ποιότητα δεν έχει. Εύχομαι οι επόμενες γενιές, που οι παλαιότεροι  δεν καταφέραμε, ζαλισμένοι από την εικόνα, να  αποφύγουν το λάθος να υιοθετήσουν αυτά τα πρότυπα, και οι νέοι στο πίσω κάθισμα να συνειδητοποιήσουν την αξία της ζωής και του χρόνου τους για να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα και πιο αληθινά χωρίς να είναι εν κινήσει στο κενό,  κυνηγοί ουτοπικών καταστάσεων και ανόητης συνεύρεσης φιλικής και ερωτικής.