Εν Μακεδονία στιγμές του μεγάλου αγώνα

Ο κ. Δημήτρης Κυριαζής, διευθυντής του γυμνασίου Αρέθουσας, μέσα από την αγωνία του για το πως πορευόμαστε ως έθνος και το, σημαντικότερο, τι δίνουμε στις νέες γενιές σαν εφόδιο για να ξεκινήσουν την ζωή τους, του γεννήθηκε μια ιδέα που έγινε κείμενο. Αυτό, έδωσε την δυνατότητα στον χοροδιδάσκαλο, του πολιτιστικού συλλόγου Καλοχωρίου Θεσσαλονίκης, να το ανεβάσει ως ένα μουσικοχορευτικό έργο, κι έτσι να ψηλαφίσουμε τους ανθρώπους εκείνους, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση του σκλαβωμένου ελληνισμού.

Το θεατρικό αρχίζει με τον, φανταστικό, φωτογράφο που σκέπτεται να ταξιδέψει στην σκλαβωμένη, ακόμη, πατρίδα. Σε μια εποχή, που η  Οθωμανική  Αυτοκρατορία, αδύναμη πλέον και διεφθαρμένη, κλονιζόταν από τεράστια εσωτερικά προβλήματα που μεγάλωσαν μετά την ήττα της από την Ρωσία. Έτσι το χαϊδεμένο παιδί των Ρώσων, η Βουλγαρία, ξεκινά τα επεκτατικά της σχέδια και αιμοδιψείς Βούλγαροι αρχίζουν να θερίζουν κεφάλια γκιαούρηδων στους μακεδονικούς κάμπους.

 Αφημένοι στην τύχη τους και από την ηγεσία της πατρίδας, που η πρωτοσύστατη ελεύθερη κυβέρνηση δίσταζε να πάρει αποφάσεις, οι Μακεδόνες αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τις απάνθρωπες συνθήκες που ζούσαν. Σε αυτόν τον αγώνα εκατοντάδες οι ανώνυμοι και επώνυμοι υποστηρικτές της...

Είναι, πράγματι, πολύ συγκινητική η περιγραφή, από αληθινά γεγονότα, μιας κι έτσι, μας δίνεται η δυνατότητα, να ταξιδέψουμε στην ζωντανή παράδοση της εποχής. Χορός και τραγούδι δεν έλειπαν από την δύσκολη ζωή των Ελλήνων μιας κι ήταν τρόπος έκφρασης αλλά και μετάδοσης ιστοριών και θρύλων των μεγάλων γεγονότων της καθημερινότητάς τους. Οι χοροί μοιάζουν σαν μια πορεία που αφηγείται τραγουδιστά, προχωρώντας ήσυχα, μα περήφανα και με σίγουρο τρόπο προς τα εμπρός, σαν ένα δυνατό ποτάμι που κινείται με την συνοδεία από το νταούλι και το ζουρνά. Ένας αέρας ελευθερίας νοιώθεις να ξυπνά μέσα σου για την δύναμη που μπορεί να έχει, μόνο ο γνήσιος Έλληνας, κόντρα στις αντίξοες συνθήκες.

Και η αφήγηση ξεκινά:

"Ονομάζομαι Καρατζόπετρας Δημήτρης, ετών 34, μόνιμος κάτοικος Αθηνών, φωτογράφος στο επάγγελμα ή λειτούργημα ,όπως θέλετε πέστε το...
Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896, η ζωή για έναν φωτογράφο στην Αθήνα ήταν ανιαρή, από κει που φωτογράφιζα μεγάλα γεγονότα, είχα βαρεθεί να φωτογραφίζω κυρίες με καπέλα και μεταξωτά φορέματα!!!
Στα τέλη του 1904 αποφάσισα ν’ ανέβω στη Μακεδονία, γιατί με όλα αυτά που ακούγονταν, θεώρησα ότι οι εικόνες που πλάθουμε με την φαντασία μας, θα πρέπει να πάρουν μορφή στο γλασέ χαρτί..."(1)

(1)Θέλω να ευχαριστήσω τον Ζήση Κ. για την πολύτιμη βοήθεια του ώστε να ανεβάσω μόνο αυτό το απόσπασμα από ολόκληρο το θεατρικό έργο που κυκλοφορεί στο youtube και είναι: