Γνώθι σαυτόν

Η στιγμή, που τώρα ζω, είναι η μόνη στιγμή που έχω την τύχη να γνωρίζω! Και μη σας φαίνεται ξεπερασμένο και χιλιοειπωμένο. Διότι κάθε φορά συνειδητοποιώ, πως ενώ το ξέρω, συνήθως δεν ζω έτσι.

Σκέψου, πως νοιώθει ένας κουφός… ξέρει πως δεν ακούει και έτσι μαθαίνει να ζει.

Σκέψου, πως ζει ένας τυφλός…  ξέρει πως θα περπατά και θα ζει στο σκοτάδι.

Κι ένας, που, και ακούει και βλέπει; Πώς ζει; Θεωρεί «αδιαμφισβήτητη» την εικόνα του ανθρώπου που είναι αρτιμελής...

«Ζω» κλεισμένη σε ένα φανταστικό κόσμο, σκέφτομαι, μόνο σκέφτομαι, αλλά όχι με εποικοδομητικό τρόπο μα αναμασώντας με φανταχτερό τρόπο, όπως η «γριά που με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια» δίχως να βλέπω αυτό που είναι μπροστά μου. Ακούω, αλλά όχι ό,τι συμβαίνει, μα ό,τι μπορέσει να εισχωρήσει στον κόσμο μου, κι αντιδρώ, συνήθως άσχημα, σε ότι μου χαλάει την ζαχαρένια μου.

Και όλα αυτά θα ήταν καλά, αν τουλάχιστον, χαιρόμουν… μα δυστυχώς όχι μόνο δεν χαίρομαι, μα,  απουσιάζω κι από την ζωή μου. Και η μόνιμη αναφορά μου είμαι εγώ και οι επιθυμίες μου, εγώ και οι ανάγκες μου, εγώ κι όλα αυτά που πιστεύω πως αξίζω, λες και με γνωρίζω τόσο καλά, λες και ξέρω ποια είμαι πραγματικά.

Η αρχή της επίγνωσης του εαυτού μου ξεκινά από την αίσθηση πως δεν με ξέρω και πως έχω αναγνωρίσει ότι  δεν δύναμαι  να προσθέσω ούτε μια τρίχα στο κεφάλι μου, κι ότι είμαι απελπιστικά μόνη σε ένα βασίλειο με μοναδικό υπήκοο εμένα, ένα άτομο που δεν το γνωρίζω και πολύ καλά…

Και τότε θυμάμαι το τραγουδάκι που λέει: «…Και τι ζητάω...τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω!...»

Όλοι μας ποθούμε, συνεχώς, τον παράδεισο! Και η πιο οικεία εικόνα μας γι αυτό, μοιάζει, ίσως όχι για όλους, να είναι η παιδική ηλικία.

Σαν παιδιά ζούμε στιγμές γεμάτες, ολοκληρωμένες, σε ένα αιώνιο παρόν, δημιουργικό, με εμπιστοσύνη στους θεούς μας, που είναι οι γονείς μας, και σιγουριά για όλες τις μικρές αλήθειες που ανακαλύπτουμε.

Μπαίνουμε στην εφηβεία κι αρχίζει το γκρέμισμα των σταθερών, η αβεβαιότητα για την αλήθεια, η απόρριψη των γονιών μας και η δημιουργικότητά μας γίνεται σπασμωδική, κυκλοθυμική. Ένα απαραίτητο στάδιο για την ενηλικίωση μας είναι η νέα επανατοποθέτηση μας στον κόσμο. Γίνονται και οι σχέσεις μας πιο περίπλοκες και βήμα-βήμα χάνουμε το δικό μας πρόσωπο, τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας επιθυμίες.

Όμως όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα συναρπαστικό ταξίδι.

Η ψυχή μας συνεχώς αποζητά με μανία την χαρά, την ολοκλήρωση.  Κάποτε αυτό που κάνω, είναι να πέσω με τα μούτρα στην δουλειά, στην οικογένεια, στην καθημερινότητα για να μπορέσω να «σπρώξω τη ζωή». Υπάρχουν και αυτοί που δεν αντέχουν το γκρέμισμα των ονείρων τους και των ιδεών τους και ή γίνονται περιθώριο ή παραμένουν αιώνια έφηβοι απωθώντας κάθε δυσκολία ή προβληματισμό.

Πώς μπορούμε να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής; Πώς γίνεται να ανακαλύψουμε τον απλό εκείνο τρόπο που έχουν τα παιδιά;

Μας λείπει η χαρά, η εμπιστοσύνη, η δημιουργικότητα. Η αλήθεια, από πραγματικότητα, γίνεται αμφιβολία. Κι ο τρόπος για να ελευθερωθούμε είναι να βρούμε την αλήθεια του εαυτού μας.

Δύσκολο κι ίσως κι ακατόρθωτο. Πονάει, μιας και γκρεμίζονται όλες οι εικόνες που θέλησα να πιστέψω, επώδυνο γιατί πολλά από αυτά που ανακαλύπτω μπορεί να μην είναι ωραία. Γι αυτό και το τολμούν συνήθως άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν μπορούν να ζουν άλλο με τα ψίχουλα της ζωής και αποζητούν με μανία τα πραγματικά σπουδαία της, ποθούν να ζήσουν, από εδώ, στην γη της επαγγελίας. Νοιώθουν μικροί και αδύναμοι, καταλαβαίνουν πως δε θα καταφέρουν να φτάσουν μόνοι τους, μα, πρέπει να στραφούν με εμπιστοσύνη σε αυτόν που τους έδωσε το δώρο της ζωής. Η γνώση αυτή, αν αγγίξει την ταπείνωση, τότε, ίσως με προλάβει στα μισά του δρόμου ο Πατέρας, για να με προϋπαντήσει, εμένα τον άσωτο και να με ντύσει με την πορφύρα, να μου φορέσει το δαχτυλίδι χαρίζοντας μου έτσι τον νέο παράδεισο πληρώνοντας το τεράστιο κενό της έλλειψης Του.

Άλλωστε όπως λέει κι άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «Το Γνώθι σαυτόν»: Η ελευθερία του ανθρώπου δεν περιορίζεται όταν υποτάσσεται στον νόμο του Θεού, διότι αυτός, ως θείος νόμος, είναι άπειρος, το δε άπειρο όχι μόνο δεν περιορίζει την ελευθερία που παραδίνεται σε αυτό, αλλά την επεκτείνει στο άπειρο και τη μεγεθύνει από τη στιγμή που το ακολουθεί.

Πηγή εκδόσεις Άθως: http://www.stamoulis.gr/Το-Γνώθι-Σαυτόν-Αγίου-Νεκταρίου_p-402452.aspx