Ελπίδα

Τον πήρε, του έσφιξε γερά το χέρι και φύγανε, σταμάτησαν για μια στιγμή στην άκρη του δρόμου, δοκίμασαν την άσφαλτο και κοντοστάθηκαν.
Που θα πήγαιναν ακριβώς δεν ήξεραν. Κανείς τους δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία...
Τους παρέσυρε το βήμα τους, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, σαν από ροπή ανεξήγητη που γεννήθηκε κάποτε και που τώρα τους έσπρωξε προς μια κατεύθυνση.

Φάνηκε πως η γυναίκα πήρε την πρωτοβουλία, έτσι πίστευε.
Αυτό της έδωσε την ψευδαίσθηση της δύναμης, μια αυταπάτη που την είχε ανάγκη.
Με το που έφτασαν απέναντι, στο πουθενά, η γυναίκα έκατσε κάτω κι έβαλε τα κλάματα. Δεν ήξερε, δεν καταλάβαινε πώς έγινε κι αυτός χάθηκε. Κατέρρευσε με το χέρι της ορφανό να ζητιανεύει την αγάπη από τον μοναδικό περαστικό που εναγωνίως περίμενε.

Και πέρναγε ο καιρός κι αυτός δεν ερχόταν.
Μόνο κάποιοι άλλοι, που όμως δεν του έμοιαζαν, έτσι όπως η επιθυμία της αγάπης είχε ζωγραφίσει στην καρδιά της.

Σαν περάσεις και τη δεις, μην την αποπάρεις, μην της πεις πως δεν θα έρθει. Μην την τρομάξεις με ανόητες αλήθειες. Μόνο χάρισε της κάτι, μικρό κι ασήμαντο για σένα, μα για κείνη απαραίτητο. Χάρισέ της ένα τρυφερό βλέμμα στήριξης. Ένα χαμόγελο και τη βεβαιότητα πως αυτό που κάνει είναι πέρα για πέρα σημαντικό.

Μην την υποτιμήσεις...