Η Ευτυχία

Έτρεξα με λαχτάρα να βρω τα μέρη εκείνα που ο ήλιος μόνο ανέτειλε και που η δύση δεν προλάβαινε τα σφαλιστά, από τη γεμάτη μέρα, μάτια μου.

Εκεί που η ευτυχία ήταν η βασίλισσα και που ο άρτος ο επιούσιος, προσφορά από την καρδιά της μάνας.

Οι κάμποι, γόνιμα χωράφια στης παιδικής φαντασίας μας τα παιχνίδια. Με τις αλλαγές των εποχών συνδημιουργούς.

Στα οργωμένα χώματα, ισορροπίας παιχνίδια και στα στάχυα τα όψιμα, κρυψώνες για τους μικρούς που τιτιβίζουν ψάχνοντας τις φωλιές τους. Κι όταν τα στάχυα γίνονταν άρτος, τότε η γη πάλευε να καλύψει τον πόνο του αποχωρισμού με παπαρούνες.

Κι εμείς με την ελαφρότητα της νιότης μας μαζεύαμε τους καρπούς των πληγών της, για να ομορφύνουμε των σπιτιών μας τη σάλα.

Έτρεξα για να βρω τις τεράστιες εκτάσεις των παιδικών μου ματιών που γέμιζαν της ευτυχίας τον χρόνο, μα δε τις βρήκα.

Είχε η αφέλεια μικρύνει και τα στάχυα είχαν κοντύνει, κράτησα μόνο την ομορφιά των λουλουδιών για να θυμάμαι, πως η γνώση της ευτυχίας βρίσκεται εκεί που ο πόνος γίνεται δημιουργός.