Η μοναξιά

Έσταξε πίκρα, όχι μόνο την πρώτη φορά που το ξεστόμισε, μα και τη δεύτερη και την τρίτη:
Ik heb geen man (=Δεν έχω άντρα)
Όλο το πρόσωπο της αλλοιώθηκε, σκλήρυνε, πήρε η πίκρα σκεπάρνι και κομμάτιασε το όμορφο, νεανικό πρόσωπό της.
Το στόμα έσπρωξε τα χείλη προς τα κάτω. Έσταζε το δηλητήριο από τις δυο πλαϊνές σχισμές του. Τα μάτια άδειασαν.
Ik heb geen man
Λέξη προς λέξη, μας τις πέταξε ξεδιάντροπα, εκεί μπροστά μας. Γυμνώθηκε έτσι απλά.
Ήταν η αλήθεια της, ήταν αυτό που την πόναγε. Δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει.
(Μα, γιατί;)
Η μοναξιά την πίκραινε περισσότερο ή η έλλειψη ενός άντρα στη ζωή της;

Η σύγχρονη κοινωνία βαραίνει τους ώμους μας, περισσότερο από ποτέ, με τη μοναξιά. Ανελέητη η καθημερινότητα χτυπά τις σχέσεις. Η ελευθερία ψαλιδίζει στις ψυχές την καρτερικότητα, την υπομονή, τη συντροφικότητα.
Η σχέση περιστασιακή, τυχαία θα έλεγες... Δεν βγάζει ρίζες, δεν κρατά πολύ. Το έδαφος, αν και μοιάζει πρόσφορο, γόνιμο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από άμμος.
Και τα αγαθά μας, ποτέ δεν είναι αρκετά και ίσως κάποιες φορές γίνονται θηλιά για την ευτυχία μας.
Ποιος να το περίμενε;
Γενιές και γενιές παλέψανε για τούτα τα αγαθά. Νόμισαν πως θα έλυναν όλα τα προβλήματα. Μα ήρθαν οι νεώτεροι και νοιώθουν πιο μεγάλη την έλλειψη, παρά την χαρά.
Πλουμιστές, μοναχικές σκιές περπατούν.
Ελεύθερες να έχουν ό,τι θέλουν, εκτός από το "ενός εστί χρεία"... Αυτό που για να το 'βρεις, ανάποδα θα πρέπει να σταθείς. Και με περίσσια τόλμη να περπατήσεις, κόντρα στις συνήθειες του κόσμου τούτου, μα και ακόμη περισσότερο, του ίδιου του εαυτού σου.