Έξοδος κινδύνου

Την βρήκε η βροχή άσκεπη, απροετοίμαστη, να τριγυρνά στους δρόμους με αλαζονική αφέλεια.
Έτσι κατάκοπη, ταπεινωμένη, στράφηκε η ψυχή της εκεί που πριν από τη γέννηση της ακόμη, γνώριζε. Και μπήκε στην πρώτη πόρτα  που βρήκε ανοιχτή, έτοιμη  να παραιτηθεί, να αφεθεί.  Κρέμασε τον εαυτό της σαν αδιάβροχο που στάζει νερά, για να μη λερώσει.

Μπήκε μέσα με το κεφάλι να στέκει χαμηλά και τότε για πρώτη φορά, της κρέμασαν μια ταμπέλα, χρειαζόταν ένα όνομα να την αποκαλούν έτσι, στην απουσία της.
Έμεινε μόνη με την καθημερινότητά της και με την πεποίθηση πως η ευθύνη της ήταν σε ασφαλή χέρια κι όσο περνούσε ο καιρός οι ταμπέλες αύξαιναν, σμιλεμένες από τις φοβίες εκείνων, που ακοπίαστα τις κρεμούσαν πάνω της.
Ανήμποροι να δουν τη μπόρα στις δικές τους ζωές, κοιτούσαν τον νεόφερτο βρεγμένο με τρόμο.

Και έγινε ξενιτιά ο τόπος. Αβάσταχτος...
Νοσταλγούσε αδιόρατα τον τόπο της, το σπίτι της, τον εαυτό της... Κάτι σαν τον ξενιτεμένο Οδυσσέα, χωρίς τη δυνατότητα για το ταξίδι, χωρίς την Ιθάκη για προορισμό...
Δεν μπορούσε να φύγει, δεν μπορούσε να πάει πουθενά! Δεν γινόταν να κάνει τίποτα διαφορετικό, από αυτό που... οι άλλοι περίμεναν...

Πράγμα παράξενο και θαυμαστό της ψυχής ο γυρισμός, μιας και η αγκάλη που προσδοκούσε, δεν την αφήνει να χαθεί. Την κρατά γερά σε κάθε λοξοπάτημα και πάλι την σφίγγει δυνατά, εκεί που η λογική δεν έχει χώρο να σταθεί, μόνο στέκει γυμνή και παρακολουθεί της αγάπης τη δύναμη να προσπερνά κάθε δική της αδυναμία.

Τα σκαλάκια μικρά, στενά, επικίνδυνα θα έλεγες για να βγει στο κατάστρωμα, μα μόλις έφτασε και πάτησε τα πόδια της εκεί, ένοιωσε τον αέρα να της χαϊδεύει τα μαλλιά, το πρόσωπο, το σώμα και να της ξεκρεμά μαλακά μια-μια, όλες τις ταμπέλες.

Με την ελευθερία στο τιμόνι συνέχισε, με φόβο Θεού είναι αλήθεια, το ταξίδι του νόστου της.