Οι δυνατότητες

   Θυμάμαι κάποτε που πρωτόμαθα να οδηγώ, πόσο ευτυχής ήμουν.

   Έκανα χιλιόμετρα οδηγώντας και πάντα με ένα κρυφό καμάρι για τις δυνατότητες μου σαν οδηγού, που αν και νέα τα κατάφερνα καλά, αλλά και για τις δυνατότητες του μεταχειρισμένου αυτοκινήτου που είχα επιλέξει. Έτσι ξεκίνησα μια εκδρομή στο βουνό, πολύ χαρωπή και με την αφελή σιγουριά του πρωτάρη.

   Οι στροφές πλήθαιναν κι η ανηφοριά όλο και μεγάλωνε ώσπου το αυτοκινητάκι μου σταμάτησε να "τραβά" όσο έπρεπε κι η ανηφόρα άρχισε να έχει την μορφή της κατηφόρας, με το αυτοκίνητο να έχει αντίθετη πλέον κατεύθυνση, αυτή της οπισθοχώρηση. Με έπιασε πανικός κι άρχισα να πατώ το γκάζι ως τέρμα.

   Το πατούσα κι ο πανικός είχε αρχίσει να με κυριεύει. Αυτοκίνητα  μαζεύονταν από πίσω μου κι κορναρίσματα ακούγονταν, κάποιοι με προσπερνούσαν και με κάποια ζήλια έβλεπα πως νταλίκες κι αυτοκίνητα σαν το δικό μου ανέβαιναν την ανηφόρα άνετα.

   Ήμουν έτοιμη να κατέβω και να το παρατήσω,  να το αφήσω σε όποιον θα κατάφερνε να το "κάνει" να ανηφορίσει…

   Μια σκέψη γύρισε στο μυαλό μου.

   Αφού δεν "τραβάει", θα κατεβάσω ταχύτητα. Έτσι κι έγινε! Μόλις τό' κανα άρχισε να αντιστρέφεται η καθοδική πορεία στον ανήφορο και να γίνεται ανοδική, όμως ήθελε κι άλλο "κατέβασμα", ώσπου το αυτοκίνητο πήρε τα "πάνω" του.

   Σκέφτομαι, ότι πολλές φορές η προσπάθεια στην καθημερινή ζωή είναι ότι έχω ανάγκη από μια πιο ψύχραιμη ματιά και ένα πιθανό κατέβασμα ταχύτητας όταν δεν τραβάω... 

    
Κι αντί να δώσω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να κατεβάσει ταχύτητα, αρχίζω να γεμίζω ενοχές που δεν τα καταφέρνω. Λίγη κατανόηση στις δυνατότητες μου και η αποδοχή ότι τόσο μπορώ γαληνεύει, ησυχάζει την ψυχή μου και νέα δύναμη παίρνω για να ανέβω στην επόμενη στροφή τον ανήφορο.


Αφιερωμένο στην Κ!