Έρχονται στιγμές που θέλω να τακτοποιήσω το μέλλον στα σχέδια του μυαλού μου. Ανοίγω μεγάλα χαρτιά και αρχίζω να σχεδιάζω, τραβώ γραμμές με περισσή βιάση, μετρώ ξανά και ξανά μη τύχει και κάνω κανένα λάθος.
Ξάφνου σταματώ γιατί μια αγωνία με κυριεύει. Μα, δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον…
Αρχίζω να περπατώ στο δρόμο σοβαρά προβληματισμένη και τότε βλέπω το παρόν να με περιμένει, ταπεινό κι ήσυχο, εκεί στην γωνία του δρόμου. Και μόνο σαν το κοιτάξω προσεκτικά φωτίζεται ολάκερο και ανοίγει μια τεράστια αγκαλιά να με βάλει μέσα και να μου δείξει όλα όσα ωραία δεν έβλεπα όταν αγωνιούσα για το αύριο.
Και μου ανοίγει πόρτες και παραθύρια στον κλειστό μου ορίζοντα και μου δείχνει τα αστέρια και το φεγγάρι, τον ήλιο, τα δέντρα και τα λουλούδια και μου δείχνει και τα άλλα ωραία της γης και ανοίγει η καρδιά μου και γίνεται κι αυτή ένας μικρός κήπος να φιλοξενεί τα περαστικά πουλιά.
Όντως...Όλα είναι στο παρόν. Όλη μας η ζωή. Και αντί να την αδράξουμε και να την ζήσουμε..κυνηγάμε και όλο κυνηγάμε τη μελλοντική μας ζωή και όλο σχεδιάζουμε...Πόσο μάταιο είναι αυτό. Μακάρι να το καταλαβαίναμε και να μην χάναμε χρόνο ουσιαστικό και δημιουργικό από τη ζωή μας. Η ζωή όλων μας έχει τόσες ομορφιές!
ΑπάντησηΔιαγραφή