1ο Μέρος
Μόλις ξύπνησε ο Δημήτρης πετάχτηκε από το ντιβάνι του σαν ελατήριο. Ο σομιές έτριξε δυνατά. Το δωμάτιο ήταν παγωμένο αν κι ακόμη δεν είχε φτάσει για τα καλά ο χειμώνας. Με την κουβέρτα στους ώμους έτρεξε γρήγορα στο μπάνιο για να συγυριστεί πριν να φύγει. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη χωρίς όμως να βλέπει και αφού ηρέμησε τον εαυτό του προσπάθησε να χαμογελάσει. Ήθελε να του δώσει λίγο κουράγιο.
Τελευταία τον βασάνιζαν όνειρα που ενώ ξεκινούσαν καλά, τελείωναν με μια μεγάλη πτώση, μια πτώση τόσο δυνατή που τρανταζόταν και ξύπναγε. Στην αρχή το όνειρο είχε πάντα την ίδια εικόνα. αυτός να πετάει ψηλά ως και πάνω από τα σύννεφα, ελαφρύς σαν πούπουλο. Μετά εκεί που ξεχνούσε τελείως το βάρος του, εκεί που ένοιωθε ελεύθερος, ξάφνου αποκτούσε όλο το βάρος του μεμιάς και έπεφτε σαν τούβλο κάτω στη γη. Του έπαιρνε πολλή ώρα να συνέλθει και να καταλάβει πού βρίσκεται κι ότι δεν χρειάζεται άμεση βοήθεια σε νοσοκομείο.
Είχε αργήσει να φύγει για να ανοίξει το μαγαζί που δούλευε. Όχι πολύ, μα δεν θα το άνοιγε ένα τέταρτο νωρίτερα όπως έκανε συνήθως. Έβαλε το καθαρό πουκάμισο που είχε από χθες φροντίσει να πλύνει και να σιδερώσει. Δεν είχε άλλο, κι έτσι το 'χε πάντα έννοια να γυρίσει νωρίς για να προλάβει να το πλύνει, να το στεγνώσει πάνω στο καλοριφέρ για όσο το προλάβει ζεστό και μετά να το στεγνώσει με το πιστολάκι και να το σιδερώσει. Αυτό τον κράταγε ξύπνιο ως τις τρεις το πρωί. Όμως ήταν αυστηρός με τον εαυτό του. Δεν ήθελε με τίποτα να φανεί η φτώχεια του ή αμέλεια στην καθαριότητά του.
Έφτασε στο μαγαζί ακριβώς την ώρα που έπρεπε να το ανοίξει. Το αγαπούσε το μαγαζάκι που δούλευε, το πρόσεχε και το περιποιούνταν σα να ‘ταν δικό του μα και κάτι παραπάνω, σα να ‘ταν παιδί του. Ένοιωσε λίγο ένοχος, έπρεπε να έχει ξεκινήσει νωρίτερα για να καταθέσει τις εισπράξεις στην τράπεζα, το είχε ξεχάσει όμως, και τώρα, δε θα τα καταφέρει, δεν θα μπορέσει να κάνει κατάθεση στην τράπεζα γιατί θα πρέπει να κλείσει το μαγαζί και να πάει. Κι αν έρθει κάποιος πελάτης και το βρει κλειστό; Α! αυτό δε θα του άρεσε καθόλου, άσε που θα αγχωνόταν μέχρι να επιστρέψει, τόσο, που η πίεση θα γινόταν αφόρητη. Όχι, θα πάει αύριο, κρίμα όμως που δε το σκέφτηκε νωρίτερα.
Μόλις κάθισε στο γραφείο του κοίταξε το ημερολόγιό του για να θυμηθεί τι πρέπει να κάνει σήμερα και έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Τηλέφωνα για παραγγελίες, τακτοποίηση εμπορευμάτων στην αποθήκη του υπολογιστή, τιμολόγηση. Δούλευε ασταμάτητα. Κάποια στιγμή σήκωσε το κεφάλι και έριξε μια ματιά στο διπλανό μαγαζί. Μια λεπτοκαμωμένη μαύρη κοπέλα μιλούσε με την Μαρία, την πωλήτρια. Συνέχισε τις δουλειές που είχε για σήμερα, μα η σκέψη του είχε μείνει δίπλα, για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να ξεκολλήσει. Κοίταξε με προσοχή αυτό το πλάσμα που καθόταν τόσο μαζεμένα στην καρέκλα του διπλανού μαγαζιού, άκρη- άκρη σα να φοβάται μην πιάσει χώρο, σα να φοβάται μη λερώσει με την παρουσία της το ακριβό αυτό μαγαζί με τα πολύτιμα κοσμήματα. Κοντούλα και αδύνατη με τα σγουρά μαλλιά της να καταλήγουν σε ένα μικρό κατάμαυρο θαμνάκι και τα μεγάλα μαύρα μάτια της να στάζουν αγωνία στα σκαμμένα της μάγουλα.
Περίμενε ανυπόμονα τη στιγμή που η κοπέλα θα έφευγε και θα μπορούσε να μάθει γι αυτήν από την Μαρία.
Μόλις την είδε να σηκώνεται, ετοιμάστηκε να πάει να ρωτήσει. Δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο να μάθει ό, τι ήθελε, γιατί έτσι κι αλλιώς με το που θα πήγαινε δίπλα για ένα γεια, αμέσως θα του έλεγε η Μαρία, πάντα ήταν έτοιμη να του μεταφέρει πληροφορίες.
Δεν πρόλαβε να βγει καλά-καλά το κορίτσι κι όρμησε μέσα στο μαγαζί. Η Μαρία όμως άρχισε να μιλά για τον καιρό, το άλλο αγαπημένο θέμα της, εκτός από τις πληροφορίες για αυτούς που γνωρίζει. Μίλησε κι ο Δημήτρης για τον καιρό με κρυμμένη την ανυπομονησία του.
-Ναι, είναι πολύ βροχερός ο καιρός σήμερα. Α! έτσι είπανε, πως κι αύριο θα βρέχει;
Και μη χάνοντας ευκαιρία στη σιωπή που επακολούθησε έκανε επιτέλους την ερώτηση για την οποία είχε έρθει.
-Ποια ήταν αυτή η κοπέλα; Την είδα έτσι πολύ μαζεμένη και μου έκανε εντύπωση.
Η Μαρία δεν περίμενε δεύτερη ευκαιρία για να αρχίσει να διηγείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου