Ελευθερία

  Οι ήχοι της πόλης ακούγονται ως το δωμάτιο μου και σκεπάζουν την μουσική. Αυτοκίνητα που τρέχουν, κορνάρουν ή σταματάνε απότομα αφήνοντας ένα τσίριγμα από τα λάστιχα τους για να συνεχίσουν βεβιασμένα μετά την πορεία τους.

Μόνη σε μια πόλη με εκατομμύρια κατοίκους. Μια πόλη ασφυκτικά γεμάτη που είναι πνιγηρή. 

  
   Οι ήχοι των αυτοκινήτων διακόπτονται από τον ήχο της σειρήνας που τρέχει να διασώσει κάποιον. Σκύλοι γαβγίζουν προσπαθώντας να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να διαπεράσουν τα τσιμεντένια όρια που τους χωρίζουν. Η σειρήνα ακούγεται μακρύτερα κι όλο και μακρύτερα. Άραγε θα προλάβει το κακό; Άραγε θα σωθεί αυτός για τον οποίο τρέχει;

  Μια πόλη που ποτέ δεν σταματά. Που είναι σκληρή με τα παιδιά της, μα τόσο ελκυστική έτσι όπως είναι ντυμένη και φτιασιδωμένη. Πόσο γοητευτική φαντάζει με το προσωπείο της ανωνυμίας, της ελευθερίας!

  Μιας ελευθερίας που όταν βγάλει την μάσκα της μένει κακάσχημη, γυμνή και απέραντα μόνη. Μια αίσθηση παράλογης μοναξιάς. Τόσο, μα τόσο, κοντά τα παιδιά της πόλης, που λες και θέλει με αυτό τον τρόπο να τονίσει το τόσο μακριά των ψυχών τους. Άραγε αυτή την ελευθερία είναι που αποζητάμε; Αυτό ζητάει η ψυχή μας;

  
   Ποια είναι τα πραγματικά δεσμά μας; Σπάνε μέσα στην ανωνυμία του πλήθους και του μπετόν; Πόσο πραγματικά ελεύθεροι είμαστε όταν δεν μας ξέρουν; Από τι θέλουμε τελικά να ξεφύγουμε;

  Σίγουρα δεν θέλω αυτή την αίσθηση που έχω όταν είμαι στο χωριό μου, του ανθρώπου που παρακολουθείται.

 Oι κινήσεις του δε θα περάσουν απαρατήρητες. Είναι κάτι που μου ξυπνάει μια εφηβική αντίδραση, να, σα να θέλω κάτι να αποδείξω, μα σε ποιόν;, ότι δε με νοιάζει ποιος με κοιτά ή γιατί με κοιτά, κι ίσως προσπαθήσω να αδιαφορήσω επιδεικτικά.

  Άλλες φορές εξανίσταμαι για την αδιακρισία τους που με κοιτούν και με παρακολουθούν κατά πόδας.

Ενίοτε γυρίζω και τους κοιτάζω κατάματα για να τους ξεμπροστιάσω βεβαιώνοντας τους με τον τρόπο μου ότι καταλαβαίνω αυτό που κάνουνε.

  Πολύ συχνά με απασχολεί το θέμα της ελευθερίας και τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ελευθερία. Τι αντίκτυπο έχει μέσα μας αυτή η λέξη; Τι βιώματα και πόσο διαφορετικά μπορεί να μας έχουν επηρεάσει.

  Όμως τι είναι αυτό που μας κάνει να νοιώσουμε ελεύθεροι κι ωραίοι. Γιατί ελευθερία που μας αγριεύει και μας κάνει να νοιώθουμε ανασφαλείς μόνο επιθυμητή δεν μπορεί να είναι. Με τον καιρό αυτή η ελευθερία δεν μας αρκεί. Δεν μας  κάνει να νοιώθουμε καλά γιατί μια τρύπα ανοίγει όλο και πιο πολύ στην παγωμένη πλέον καρδιά μας και σιγά-σιγά μας τραβά προς τα κάτω όλο και πιο πολύ. Σαν κάτι να λείπει, σαν κάτι να αποζητάμε, με λαχτάρα, να κάνουμε κι εμείς, να γίνουμε κάτι για κάποιον, να μας προσέξουν κι εμάς που είμαστε τόσο θλιβερά μόνοι. Κι όσο αυτό το κάτι απέχει από μας τόσο και βουλιάζουμε στην θλίψη και βρίσκει εύφορο έδαφος η βία, το μίσος που μας σπρώχνει να δεθούμε σε "δυναμικές" κινήσεις που έχουν σημαία τα περί ελευθερίας. Μα και πάλι μόνοι καταλήγουμε, μόνοι κι άσχημοι.

 Νύχτωσε και το σκοτάδι έχει τυλίξει απαλά όλη την πόλη,

Μικρά φωτάκια έχουν ανάψει στους δρόμους και στα σπίτια.

Ο αέρας φυσάει για να διώξει τα δύσκολα της μέρας μακριά.

Η μουσική βγαίνει από τα ηχεία και απλώνει τις νότες στο χώρο, χρώματα και εικόνες με πλημμυρίζουν.
  Κι αύριο μέρα είναι...